Bir Ekonomizm Eleştirisi & Türkiye’de Kalkınma Fikri 6-G-39
Kalkınmaya inanmak, önemli ölçüde nicel olana, rakama, ölçülebilene, rakamın yarattığı tartışılması bile “abest” gerçekliğe ve bu gerçekliği ölçen-biçen “yüce” iktisat bilimine inançtır. Zira kalkınmanın, en son tahlilde, sonsuz, sınırsız, nicel bir yayılma, artma halini işaret ettiği pekâlâ düşünülebilir. Bu bağlamda kalkınma inancını sorgulamak, insanlığın önüne “her zaman çok ve daha çok”tan başka bir hedef koyamamış, anlamsız ancak bir o kadar da yıkıcı bir toplum projesini sorgulamaktır. Dolayısıyla gerçekte kalkınma kavramının “kaçamak” bir şekilde sorduğu (veya soruyor gibi yaptığı) ve her defasında ısrarla cevabının aranması gereken soru insanlığın önüne koyduğu ufuk sorusudur. Bu sorgulamayı yapabilmek ekonomizmin tahakkümünden kurtulabilmenin, insana ilişkin fikirsel filizlenmelerin boyunu uzatabilmenin ve en nihayetinde inadına sınırsız “büyüme-tüketim-yayılma ve mahvetme” karşıtı, inadına “çılgın projeler” karşıtı, inadına “kapitalizm” karşıtı, inadına “homoekonomikus” karşıtı yeni (ve ezber bozan) bir toplum projesi tahayyül edebilmenin ön şartıdır.