Dil Susarsa
Bu da geçer diye diye yaşadıklarımız, acılarımız acaba gerçekten geçiyor mu? Bence aslında geçmiyor ve unutmuyoruz. Sadece alışıyoruz. Fedakarlık dediğimiz şey, gerçekten sevdiklerimiz içindir. Diğerlerine mecburen katlanıyoruz. Yoruyor hassas gönüllü olanları. İşte onun için dil yine susuyor. Bazen öyle olur ya; yanılmak ister insan haklı çıkmak için değil, haklı çıkmamak için dua eder. Çünkü değer verdiğini gözünden ve gönlünden düşürmek istemez. Yine bilmezler ve belki de hiç bilmeyecekler, yaşadığı acılardan sırılsıklam olan insanı, sağanak yağmurla korkutamazlar. Gerçekten çok ilginç insanlar var. Yaşarken hayatınızı cehenneme çevirirler ama cenazenize gelince ardınızdan, mekanı cennet olsun, derler. Yine de bize sevgi lazım. Öyle bir sevgi ki, gönlümüze sığacak kadar küçük ama dünyayı karşımıza alacak kadar büyük bir sevgi…