Anılarda Fotoğraflarda Kalan Harput
Br terkedilmiş kent, bir yalnız kent, bir sessiz kent. Çok değil, daha birkaç yüzyıl öncesine kadar evlerinde, çarşılarında, dükkanlarında, hanlarında, camilerinde, kiliselerinde, sokaklarında, caddelerinde ve meydanlarında insan seslerinin, ağlama ve sızlanmalarının, kahkahalarının yankılandığı, aşkların ve gizli sevdaların yaşandığı, atların arabaların ve faytonların gezindiği, dilencilerin el açıp sadaka istediği, kapıların ardına kadar açılıp kapandığı, camilerde ezan kiliselerde çan seslerinin yükseldiği, sabahın kör şafağında ekmek fırınlarında dumanların yayıldığı, tarlalarında emeğin sürgülendiği, gizli ve kaçamak buluşmaların sessizliği, sonbaharında damlaların loğlandığı,sabahın ilk ışıklarını Norsis’ten önce gören kalenin doğaya direndiği, Kayabaşı konaklarında beylerin keyif uykularından kalkamadığı, mezarlıklarının otla kaplanmadığı, türbelerin, mescidlerin, camilerin, kiliselerin ve hamamların kimsesiz olmadığı bir kent.

“…Harput artık sessiz, Harput artık kimsesiz ve Harput artık kendi kaderine ağlıyor. Terkedilmişliğin ve unutulmuşluğun bir kader olmadığını haykırıyor. Yüreğini açmış, gelecek ve kendisini okşayacak ziyaretçilerini bekliyor…”