Varoluşun Yolu
Yavaş yavaş, adım adım kelimelerin gücüyle, sözlerin büyüsüyle iyileştirir benliğini. Kimsenin onun canını acıtmadığını anlar. İnsanın kendine olan uzaklığıdır onu yakan. Kendine duyduğu hasretidir en büyük zulmü.
Sen hiç oynarken mutsuz olan bir insan gördün mü? Şöyle bir yandan horon tepiyor bir yandan da iki gözü iki çeşme ağlıyor. Dans edip oynarken öncesinde ne kadar derdimiz olduğunu da sansak neşeli oluruz. Bu neden olur? İnsan oyunun içinde olduğunu anlarsa mutsuz olmaz da ondan. Hayat da böyledir işte. Zihinle anbean ördüğün gerçek sandığın bir oyunun içindesin. Düşüncelerinle yazdığın bir filmin seyrindesin.
Sen yükü alnında her daim yolcu;
An gelecek annen seslenecek, oyun bitecek! Herkes kendinden öncekiler ve sonrakiler gibi oyun sepetinde buluşacak. Bu oyun bahçesi dünyada hangi duyguları yaşadın ise; o oyun sepeti ahirette de aynısı devam edecek. Onun için duygu ve düşüncelerinle şekillendirdiğin bu hayatta bir oyun bahçesinde olduğunu bil.
Oyunu yazan oynayan sensin ama bir de görmesen de oyunu seyreden var. Sen kendini, oyunu, seyredeni hatırlar, mutlu olursun. Sen kendini, oyunun oyun olduğunu, seyredeni unutur, huzursuz ve mutsuz olursun.