Yalan
Yalan söylememeliyiz. Söylememeliyiz, söylememeliyiz. Ama bazen söylüyor, hatta bunun çok gerekli olduğuna inanıyoruz.
Hristina da yalan söylemek için gerekli nedenleri olduğuna inanıyordu. Okumak için geldiği Atina’da lüks bir semtte kapıcılık yapan kuzeninin bulduğu bursla iyi bir okulda eğitimine başlar. Ancak ne geldiği sosyal sınıfı ne de ekonomik durumlarını okul arkadaşlarına anlatır. Bunun yerine babasının bir iş adamı olduğunu söyler. Çocukluğunun sonuna gelerek yetişkinliğinin eşiğine adım atan on beş yaşındaki genç kız, yalanlarına yeni yalanlar ekleyerek ruhunu boğan bazı gerçekleri gizlemeye devam eder.
Hristina’nın kendince bir çıkış yolu olduğunu sandığı yalanlardan kurulu dünyasında gerçek dostluklara yer yoktur. Ne var ki sonunda her şeyi itiraf etmek ve bunun sonuçlarına katlanmak da büyük bir cesaret gerektirir. Acaba güzel ve akıllı Hristina bu cesareti kendinde bulabilecek, boğazına kadar battığı bu tatsız durumdan kurtulabilecek midir?